Horacy(Zad7/54zakres rozszerzony)

Horacy

Horacy(65-8 r. p.n.e.). Jeden z najwybitniejszych liryków rzymskich Jest autorem satyr, listów, ale przede wszystkim przepięknych pieśni o różnorodnej tematyce; biesiadnej, miłosnej, religijnej i filozoficznej. Dzięki przyjaźni z arystokratą rzymskim Mecenasem, który podarował mu wiejską posiadłość w Sabinum, wiódł życie wolne od trosk materialnych i mógł całkowicie poświęcić się twórczości literackiej. Autor m.in. "Do Leukonoe" i "Wybudowałem pomnik".

Horacjonizm - połączenie stoicyzmu i epikureizmu.

"Do Leukonoe" i "Wybudowałem pomnik" są to pieśni autorstwa Horacego, które poznałem na lekcji.
W pieśni "Do Leukonoe" autor pisze : "Nie pytaj próżno, bo nikt się nie dowie, Jaki nam koniec gotują bogowie" oraz "Więc łap dzień każdy, a nie wierz ni trochę w złudnej przyszłości obietnice płoche." Są to według mnie jedne z ważniejszych wersów tej pieśni, w których autor jasno mówi nam o tym, żebyśmy korzystali z życia i nie próbowali dociekać tego co będzie w przyszłości, bądź jaki będzie nasz koniec.
Natomiast w pieśni "Wybudowałem pomnik" Horacy pisze: "Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu", " oszczędzi go nawet łańcuch lat niezliczonych i mijanie wieków".
Autor ma tutaj na myśli swoją twórczość jako pomnik, coś co przetrwa wieki, ponieważ będzie zapamiętane przez ludzi, którzy czytają to co stworzył.  

źródła: Encyklopedia Popularna PWN, Podręcznik "Ponad słowami"- Małgorzata Chmiel, Eliza Kostrzewa

Dowody na to, że „Iliada’’ i „Odyseja’’ Homera zasługują na miano arcydzieł eposu greckiego (Zad13/54)

Aby udowodnić, że te dzieła zasługują na miano arcydzieł eposu greckiego, najpierw trzeba się zastanowić, co to jest epos grecki. Epos(gr. epopeja) jest to dłuższy utwór, zwykle wierszowany ukazujący dzieje legendarnych lub historycznych bohaterów na tle wydarzeń przełomowych dla danej zbiorowości.. Epopeja zawsze składa się z takiej ilości rozdziałów lub pieśni, która jest wielokrotnością cyfry sześć.

Argumenty na to, że „Iliada’’ i „Odyseja’’ Homera są eposami to:

Pierwszym argumentem, który przemawia za tym, że są to eposy greckie jest to, że "Iliada" i "Odyseja" są dłuższymi utworami wierszowanymi co zawarte jest w definicji eposu greckiego.
"Odyseja" przedstawia Odyseusza króla Itaki, doświadczonego wodza, przywódce wojsk, świetnego mówce, zręcznego dyplomatę i jego przygody w drodze spod Troi do Itaki. "Iliada" zaś opisuje dzieje Achillesa podczas wojny. Obydwie pieśni przedstawiają wydarzenia, które miały duży wpływ na tamtejszą ludność."Odyseja"i "Iliada" składa się z 24 pieśni, co jest wielokrotnością liczby 6 i również cechą eposu.

 Myślę, że te argumenty, które przedstawiłem są wystarczające do tego, aby udowodnić, że „Iliada’’ i „Odyseja’’ zasługują na miano arcydzieł eposu greckiego.






źródła: Encyklopedia Popularna PWN

Porównanie tematyki i formy liryki Anakreonta, Tyrtajosa i Safony(Zad12/54)

Safona

Safona to poetka pochodząca z wyspy Lesbos, tworzyła liryki o tematyce miłosnej, wychwalała miłość, jako najpiękniejsze uczucie, jakie może spotkać każdego człowieka. W swojej twórczości poruszała też tematy osobiste, zachwycała się pięknem przyrody, pisała o przyjemności oraz namiętności. Była przedstawicielką poezji kobiecej. 

Anakreont

Anakreonta łączy z Safoną wspólna tematyka ich poezji. Poeta w wierszach chwalił biesiady i grę miłosną. Anakreont w przeciwieństwie do Safony miłość przedstawiał w sposób żartobliwy, z dystansem jako zabawę. Utwory wzorowane na lirykach Anakreonta nazywano anakreontykami.

Natomiast Tyrtajos w przeciwieństwie do Anakreonta i Safony pisał stylem poważnym.Tworzył liryki patriotyczne, wychwalał poświęcenie i gotowość do obrony ojczyzny.  Jego pieśni śpiewano podczas wypraw wojennych. Poeta swoją poezją prowadził żołnierzy do zwycięstwa. Od imienia poety pochodzi nazwa poezja tyrtejska. To typ liryki o tematyce patriotycznej, nawołującej do walki w obronie ojczyzny.

Rola mitu w kulturze starożytnych Greków i Rzymian oraz wpływ mitów na współcześnie życie.(Zad9/54)

W kulturze starożytnych Greków i Rzymian mit odgrywał bardzo ważną rolę. Przedstawiał początki świata bogów, powstanie kosmosu, pojawienie się ludzi, kultury, wyjaśnia naturę oraz sens życia i śmierci, dobra i zła, a także ostateczne przeznaczenie człowieka i świata.

We współczesnym świecie przeczytanie różnych mitów i odpowiednie ich zrozumienie może doprowadzić nas do naszej codzienności, którą poniekąd mity przedstawiają. Myślę, że dobrym przykładem może być mit "Dedal i Ikar" , w którym syn mimo ostrzeżeń nie posłuchał ojca i wpadł do morza. Dzisiaj dzieci też uważają, że są mądrzejsze od rodziców, często ich nie szanują i nie słuchają. Najczęściej dopiero gdy dojdzie do nieszczęścia dzieci rozumieją swój błąd i to, że rodzice chcą dla nich jak najlepiej. 

Wyjaśnij pojęcia: katharsis, tragizm i hybris na przykładzie „Króla Edypa” Sofoklesa.(Zad8/54)

Termin Katharsis z języka greckiego oczyszczenie, to jedna z głównych cech greckiej tragedii. Wymyślił i określił jego znaczenie Arystoteles. Udowadniał on, że zadaniem sztuki jest sprawienie, żeby odbiorcy odczuwali litość i trwogę. Historia Edypa, który próbuje uniknąć przeznaczenia, na pewno dostarczają takich emocji. Każdy, kto miał styczność z tą historią mógł utożsamić się z Edypem oraz obawiać się, że jego życiem też będzie rządzić fatum.

  

Tragizm Edypa polega na klątwie, którą został obarczony główny bohater.  Król Edyp nieświadomie wypełnia swoje przeznaczenie, które zostało mu przypisane przez bogów. Mimo tego, że chce on oszukać swój los, nie udaje mu się to i cała prawda wychodzi na jaw, a bohater odczuwa konsekwencje klątwy.

Hybris to pycha bohatera w tym przypadku Króla Edypa, który sprzeciwia się swojemu przeznaczeniu. Bohater nie potrafi pogodzić ze swoim losem. Po tym jak dowiedział się, jaka krąży nad nim klątwa postanowił wyjechać z Koryntu jak najdalej od ludzi, których uważał za swoich rodziców. Wyjazd z miasta sprawia, że przeznaczenie się wypełnia. Po drodze zabija on swojego prawdziwego ojca, następnie obejmując tron bierze nieświadomie za żonę swoją matkę. Wtedy jego klątwa wypełnia się do końca.

Poglądy stoików, epikurejczyków i cyników inspiracją do ukształtowania postawy życiowej współczesnego młodego człowieka?(Zad5/54)

Aby odpowiedzieć na to pytanie trzeba się najpierw zastanowić, jakie korzyści mogą płynąć z życia według zasad greckiej filozofii stoików, epikurejczyków i cyników.

Filozofia stoików uświadamia nas, że możemy panować nad sobą. Uczy nas, że jeżeli w naszym życiu będzie źle, to nie możemy pogrążyć się w rozpaczy i musimy walczyć o to, aby było lepiej. Jednak, gdy będzie nam się powodzić, nie możemy zbytnio unosić się w szczęściu, bo to nas może zgubić.

Epikurejczycy mówią o tym, aby żyć w zgodzie z naturą. Można doświadczyć szczęścia żyjąc rozumnie, a przede wszystkim trzeba chwytać dzień. Dzięki tym poglądom człowiek ma szacunek do otaczającej go przyrody, ma czas na to, aby korzystać z życia pełnymi garściami, jednak musi robić to w zgodzie z rozumem i wtedy będzie szczęśliwy.

Cynicy odrzucali dotychczasowe reguły obowiązujące w zwykłym życiu. Człowiek powinien stać się całkowicie samowystarczalny. Realizując te założenia człowiek potrafi sam zaspokoić swoje potrzeby, nie będąc szczególnie uzależnionym od innych ludzi.

 Myślę, że poglądy filozofów greckich mogą być inspiracją do ukształtowania postawy życiowej młodego człowieka. Każda z tych filozofii niesie bogate przesłanie dla młodego człowieka, który może wykorzystać poglądy greckich filozofów tak, aby żyło mu się lepiej. Mimo tego, że filozofia grecka ma już wiele lat to nawet współczesny młody człowiek może osiągnąć szczęście odpowiednio ją realizując.

Filozofia Platona i Arystotelesa(Zad4/54)

Arystoteles

Arystoteles to jeden z trzech - obok Sokratesa i Platona - najsławniejszych filozofów starożytnej Grecji. Arystoteles wprowadził pojęcie duszy. Dusza dla niego jest czymś, co ożywia ciało. Twierdził, że dusza bez ciała nie może istnieć, ale po śmierci nie ginie, ponieważ należy do strefy ponad księżycowej.
Arystoteles jest też twórcą etyki, czyli nauki o tym, co jest dobre, a co złe.  Cel etyki Arystotelesa to dążenie do szczęścia, a szczęście daje nam tylko dążenie do cnoty.  Przeczył też istnieniu wiedzy wrodzonej. Arystoteles mówił też o złotym środku, czyli o zachowaniu umiaru i szukaniu kompromisów.

Platon

Platon twierdził, że otaczający nas świat nie jest idealny. Platon wyróżniał świat materialny i świat idei. Ludzie mają możliwość poznania świata idei tylko wtedy, gdy dusza zostanie oddzielona od ciała.  Platon twierdził, że ludzie powinni żyć dla siebie, powinni sobie pomagać i być zjednoczeni. Platon był też twórcą dualizmu, twierdził, że dusza jest niezależna od ciała. Na pierwszym miejscu stawiał dobro.

Myślę, że przez założenia złotego środka i dążenia do szczęścia nauki Arystotelesa są mi bliższe. Przez to, że jestem katolikiem twierdzenie, że dusza po śmierci nie ginie też skłania mnie ku temu filozofowi. Ponadto uważam, że odróżnianie dobra od złą jest istotne w życiu.

Cywilizacyjne osiągnięcia starożytności(Zad2/54)

Starożytne cywilizacje ułatwiały sobie funkcjonowanie na świecie, wcielając w życie swoje pomysły, z których korzystamy do dzisiaj. Osiągnięcia starożytnych cywilizacji to m.in.: Rozwój rolnictwa i hodowli, Rozwój miast, Rozwój Religi, Wynalezienie pisma, napisanie zbioru praw.

Z ich sukcesów wyróżniłbym rozwój rolnictwa i hodowli, ponieważ było to według mnie kluczowe osiągnięcie w dziejach człowieka. Pozwoliło to człowiekowi osiedlić się i skończyć z koczowniczym trybem życia. Grupy ludzi osiedlały się w jednym miejscu i tak powstawały wszelkie miasta, w których ludzie wymieniali swoje doświadczenia i poglądy. Z czasem w tych społeczeństwach pojawiło się pismo i wykształciły się religie. A do uporządkowania wspólnoty stworzono zbiór praw, który nadał wszystkiemu porządek. Człowiek z czasem ulepszał te osiągnięcia, co powodowało rozwijanie się ludzkiej cywilizacji.